Adam Ważyk: Qui tacent clamant

Veletek voltam aznap, mikor a Bem szobornál
magyar és lengyel zászlók alatt ujjongtatok.
Nem tudom, közületek ki él még és ki holt már,
midőn elnémult minden, csupán a tűz ropog.

A nagy kavarodásban, Déry, te hívtál föl
aggódva telefonon: bajom nem esett-e?
s hallottam a hangod még a Parlamentből,
mint utolsó kiáltást az éterbe veszve.

Mi, lelkiismerete a történelemnek,
hallgatunk – államérdek ez a néma beszéd. . .
Hol a felkelők hamván keserű füst terjeng,
a végső mítosz összedőlt. De Bem emléke ép.

Gömöri György fordítása

Qui tacent clamant

Byłem z wami w ten dzień, gdy pod pomnikiem Bema
wznosiliście węgierskie i polskie sztandary.
Nie wiem, kto z was raniony, a kogo już nie ma,
kiedy głosy umilkły i świecą pożary.

Twój głos, Tiborze Dery, w godzinie zamętu
pytał mnie przez telefon, czy jestem bezpieczny;
i głos ten usłyszałem z gmachu parlamentu
załamany w eterze jak krzyk ostateczny.

My, cośmy byli dziejów sumieniem, milczymy,
i oto racją stanu jest ta mowa niema...
Gdzie po zwłokach powstańców pełzną gorzkie dymy,
tam ostatni mit runął. Został pomnik Bema.

Z tomu "Poemat dla dorosłych i inne wiersze", 1956