We wtorek 18 października o godzinie 19:00, z okazji przypadającej w tym roku 140. rocznicy urodzin wybitnego węgierskiego kompozytora, etnografa i pedagoga Zoltána Kodálya, w Sali Audytoryjnej Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Białymstoku rozpocznie się koncert w ramach cyklu „Scena Mistrzów”. Wstęp wolny.
Zoltán Kodály, uważany – obok Beli Bartóka – za najwybitniejszego twórcę współczesnej muzyki węgierskiej, w środku podczas koncertu w roku 1942. Fot. Fortepan / Lissák Tivadar
Poniedziałkowy koncert z cyklu „Scena Mistrzów” poprowadzi prof. dr hab. Cezary Szyfman. Na scenie wystąpią również sopranistka Marlena Borowska oraz Robert Marat (fortepian).
Marlena Borowska to absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie na Wydziale Wokalno-Aktorskimi, która śpiewu uczyła się u Mistrzów Bel Canto – I rok w klasie śpiewu solowego prof. Kazimierza Pustelaka, dalsze lata i dyplom u prof. Haliny Słonickiej. Utalentowana sopranistka brała również udział w Międzynarodowych Kursach Wokalnych w Belgii, a także w Kursach Wokalnych prowadzonych przez takie sławy jak profesor Gerhard Kahry (Wiedeń), profesor Christian Elssner (Drezno) czy profesor Alison Pearce (Londyn). Jak czytamy w materiałach prasowych organizatora koncertu pieśni węgierskiego geniusza Zoltána Kodálya, Marlena Borowska koncertowała w Belgii, Białorusi, Francji, Rosji, na Litwie oraz w większości polskich miast.
Robert Marat to absolwent szkół muzycznych w Białymstoku, które ukończył pod kierunkiem Heleny Frankiewicz. W roku 1988 ukończył Akademię Muzyczną w Katowicach w klasie profesora Andrzeja Jasińskiego. Karierę naukową kontynuować na macierzystej uczelni, uzyskując w 2012 roku tytuł profesora. Obecnie jest profesorem Akademii Muzycznej w Łodzi, nauczycielem w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia w Białymstoku, występuje także jako solista i kameralista. W swoim dorobku artystycznym ma między innymi występy na festiwalach Warszawska Jesień czy Salzburger Festspiele, a także nagrania płytowe takich polskich kompozytorów jak Ignacy Jan Paderewski, Aleksander Michałowski, Raul Koczalski czy Karol Szymanowski.
W programie koncertu między innymi wybrane pieśni z op. nr 6: Sadly rustle the leaves (Smutno szeleszczą liście), Op. 6 nr 5 (przekład z języka niemieckiego na język polski – Renata Bogdan); Elfojtódás (Zduszenie), op. 6 nr 6 (przekład z języka węgierskiego na język polski – Agata Keller ), a także wybrane pieśni z cyklu 4. (Pieśni, Négy Dal / Vier Lieder): Nausikáa (Nauzykaa) nr 2 oraz Lied auf der Wiese (Pieśń o łące) nr 3, (przekład z języka niemieckiego na język polski – Renata Bogdan).
Źródło: YouTube
W programie poniedziałkowego wieczoru znalazły się również wybrane pieśni z Magyar Népzene, a więc pieśni i ballady szeklerskie (przekład na język polski – Wojciech Jankowski).
Fot. materiały prasowe organizatora
Kompozytor, uczony i pedagog Zoltán Kodály, powszechnie uznawany za najwybitniejszego obok Beli Bartóka twórcę muzyki na Węgrzech w XX wieku, urodził się 16 grudnia 1882 roku w Kecskemécie. Jego matka Paulina Jalovetzky – śpiewaczka i pianistka – miała polskie korzenie. Jej dziadek Michał Jałowiecki musiał uciekać z ojczyzny, aby uniknąć prześladowań za udział w Konfederacji barskiej. W dzieciństwie mieszkał w Galáncie, gdzie ukończył szkołę powszechną. Studiował na wydziale nauk humanistycznych uniwersytetu w Budapeszcie, gdzie zdobył tytuł doktora za rozprawę dotyczącą budowy zwrotki w węgierskiej pieśni ludowej. Starannie wykształcony kompozytor ukończył również prestiżową Akademię Muzyczną im. Franciszka Liszta, gdzie przez lata pracował, wykładając teorię muzyki i kompozycji.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej został prezesem Węgierskiej Rady Sztuki. A także przewodniczącym Międzynarodowej Rady Muzyki Ludowej.
Źródło: YouTube
Znajomość folkloru wykorzystywał w całej swej twórczości. Utalentowany muzyk w swojej twórczości łączył elementy stylu neoromantyczno-impresjonistycznego z melodyką oraz rytmiką węgierskiej muzyki ludowej.
Tworzył głównie pieśni, komponował również utwory instrumentalne. Pisał także znakomite opery (Háry János 1925, Wieczór prządek 1932), uwertury, oratoria (Psalmus Hungaricus, 1923) czy suity (Tańce z Galanty, 1933).
(JAP)