Zbigniew Herbert: * * *

Kezünket kinyújtva
állunk a határon
s a levegőből roppant zsinórt
fonunk nektek testvérek

az elfúló kiáltás
s a görcsbe rándult öklök
haranggá jajdulnak s a szív
nem verhet riadót

a véres kövek kérnek
haldokló vizek kérnek
s mi állunk a határon
csak állunk a határon

állunk a józan ész
jól-fontolt határán
innen nézzük a tűzvészt
halálba bámulunk

A lembergi születésű lengyel költő verse 1957-ben jelent meg kötetben. Az első kiadásban cenzurális okokból nem az eredti címén (A magyaroknak), hanem csak három csillaggal jelölve jelent meg. (Gömöri György fordítása)

Zbigniew Herbert: * * *

Stoimy na granicy
wyciągamy ręce
i wielki sznur z powietrza
wiążemy bracia dla was

z krzyku załamanego
z zaciśniętych pięści
odlewa się dzwon i serce
milczące na trwogę

proszą ranne kamienie
prosi woda zabita
stoimy na granicy
stoimy na granicy

stoimy na granicy
nazywanej rozsądkiem
i w pożar się patrzymy
i śmierć podziwiamy

Wiersz polskiego poety, urodzonego we Lwowie ukazał się w tomie w 1957 roku. W pierwszym wydaniu, ze względu na cenzurę, nie pojawił się on pod oryginalnym tytułem (Węgrom), a jedynie oznaczony trzema gwiazdkami.